Раздзел 1

¹Павел, воляю Божаю паклі́каны Апостал Іісуса Хрыста, і Сасфе́н брат, —

²Царкве Божай, якая ў Карынфе, асвячоным у Хрысце Іісусе, пакліканым святым, з усімі, хто прызывае імя́ Госпада нашага Іісуса Хрыста ў кожным месцы, у іх і ў нас:

³благадаць вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Іісуса Хрыста.

⁴Дзякую заўсёды Богу майму за вас, за благадаць Божую, дадзеную вам ў Хрысце Іісусе,

⁵таму што ў Ім вы ўзбагаціліся ўсім, усякім словам і ўсякім пазнаннем,

⁶паколькі сведчанне Хрыстова ўмацавалася ў вас,

⁷так што вы не маеце нястачы ні ў якім дары, чакаючы адкравення Госпада нашага Іісуса Хрыста,

⁸Які і ўмацуе вас да канца, каб вы былі́ беззаганнымі ў дзень Госпада нашага Іісуса Хрыста.

⁹Верны Бог, Якім вы пакліканы да супольнасці з Сынам Яго Іісусам Хрыстом, Госпадам нашым.

¹⁰Малю́ вас, браты, імем Госпада нашага Іісуса Хрыста, каб усе вы гаварылі адно і не было паміж вамі падзе́лаў, але каб вы былі злучаны адным разуменнем і адною думкаю.

¹¹Бо ад дамашніх Хлоі стала мне вядома пра вас, браты мае́, што паміж вамі ёсць спрэчкі.

¹²Кажу я так, бо кожны з вас гаворыць: я Паўлаў; а я Апалосаў; а я Кіфаў; а я Хрыстоў.

¹³Няўжо раздзяліўся Хрыстос? хіба́ Павел быў распя́ты за вас? ці ў імя Паўла вы хрысціліся?

¹⁴Дзякую Богу, што я нікога з вас не хрысціў, акрамя Крыспа і Гаія,

¹⁵каб хто не сказаў, што я хрысціў у сваё імя́.

¹⁶Хрысціў я таксама дом Сцяфанаў; а больш не ведаю, ці хрысціў каго іншага.

¹⁷Бо Хрыстос мяне паслаў не хрысці́ць, а дабраве́сціць, і то не ў мудрасці слова, каб не зрабіць марным крыж Хрыстоў.

¹⁸Бо слова пра крыж для тых, якія гінуць, — гэта неразумнасць, а для нас, якія спасаемся, — сіла Божая.

¹⁹Бо напісана: “загублю мудрасць мудрацоў, і розум разумных адкіну”.

²⁰Дзе мудрэц? дзе кніжнік? дзе знаўца веку гэтага́ Ці не ператварыў Бог мудрасць свету гэтага ў неразумнасць?

²¹Паколькі ж свет сваёю мудрасцю не пазнаў Бога ў прамудрасці Божай, то пажадаў Бог праз “неразумнасць” пропаведзі спасці веруючых.

²²Бо і Іудзеі патрабуюць цудаў, і Эліны шукаюць мудрасці;

²³а мы прапаведуем Хрыста распятага: для Іудзеяў спакусу, для Элінаў неразумнасць,

²⁴для саміх жа пакліканых — як Іудзеяў, так і Элінаў — Хрыста, Божую сілу і Божую прамудрасць;

²⁵таму што “неразумнае” Божае мудрэйшае за людзей і “слабае” Божае мацнейшае за людзей.

²⁶Паглядзіце ж, браты, хто вы, паклі́каныя: не многа сярод вас мудрых па плоці, не многа магутных, не многа высакародных;

²⁷але Бог вы́браў неразумнае свету, каб пасароміць мудрых, і слабае свету выбраў Бог, каб пасароміць моцнае;

²⁸і бязроднае свету, і прыніжанае, і нязначнае выбраў Бог, каб пазбавіць сілы значнае, —

²⁹каб ніякая плоць не хвалілася перад Богам.

³⁰Ад Яго ж і вы ў Хрысце Іісусе, Які стаў прамудрасцю для нас ад Бога, і праведнасцю, і асвячэннем, і адкупленнем,

³¹каб было, як напісана: “хто хва́ліцца, няхай Госпадам хва́ліцца”.

 

Раздзел 2

¹І калі я прыходзіў да вас, браты, дык прыходзіў не з красамоўствам ці мудрасцю абвяшча́ць вам све́дчанне Божае,

²таму што, будучы ў вас, вырашыў я нічога не ведаць, акрамя Іісуса Хрыста, і прытым распя́тага;

³і быў я сярод вас у слабасці, і ў страху, і ў вялікім трымценні.

⁴І слова маё, і пропаведзь мая не ў пераканаўчых словах чалавечай мудрасці, а ў выяўле́нні Духа і сілы,

⁵каб вера ваша трывала не на мудрасці чалавечай, а на сіле Божай.

⁶Аб мудрасці ж мы гаворым сярод дасканалых, але не аб мудрасці веку гэтага і князёў веку гэтага, якія знікаюць,

⁷а гаворым аб прамудрасці Божай, у тайне скрытай, якую прадвы́значыў Бог перад вякамі для славы нашай

⁸і якую ніхто з князёў веку гэтага не спазна́ў; бо калі б спазна́лі, то не распя́лі б Госпада славы.

⁹Але як напі́сана: “вока таго не бачыла, вуха не чула, і на сэрца чалавеку не прыходзіла тое, што ўгатаваў Бог тым, хто лю́біць Яго”.

¹⁰А нам Бог адкрыў гэта Духам Сваім: бо Дух ва ўсё праніка́е, і ў глыбі́ні Божыя.

¹¹Бо хто́ з людзей ведае, што́ ў чалавеку́ толькі дух чалавечы, які ў ім. Так і Божага ніхто не ведае, толькі Дух Божы.

¹²Мы ж прынялі́ не духа свету гэтага, а Духа ад Бога, каб ведаць падарава́нае нам Богам,

¹³пра гэта і гаворым не ад чалавечай мудрасці вы́вучанымі сло́вамі, а вы́вучанымі ад Духа Святога, тлума́чачы духоўнае духоўным.

¹⁴Душэўны чалавек не прыма́е таго, што ад Духа Божага, бо гэта для яго неразумнасць, і не можа зразумець, паколькі пра гэта трэба судзі́ць духоўна.

¹⁵Духоўны ж су́дзіць пра ўсё, а пра яго судзі́ць ніхто не можа.

¹⁶Бо хто́ спазнаў розум Госпада, каб мог павуча́ць Яго́ А мы маем розум Хрыстоў.

 

Раздзел 3

¹І я, браты, не мог гаварыць з вамі, як з духоўнымі, а толькі як з плоцкімі, як з немаўлятамі ў Хрысце.

²Я карміў вас малаком, а не цвёрдаю ежаю, бо вы яшчэ не маглі есці яе, ды і цяпер не можаце,

³таму што вы яшчэ плоцкія. Бо калі паміж вамі зайздрасць, і спрэчкі, і разлады, то ці ж не плоцкія вы і ці не паводле чалавечага разумення жывяце́?

⁴Бо калі адзін кажа: “я Паўлаў”, а другі: “я Апалосаў”, — то ці ж не плоцкія вы?

⁵Бо хто такі Павел? хто такі Апалос? Яны толькі служыцелі, праз якіх вы ўверавалі, і кожны, як яму даў Гасподзь.

⁶Я насадзіў, Апалос паліваў, але ўзрасціў Бог;

⁷так што ні той, хто са́дзіць, не мае значэння, ні той, хто палівае, а толькі Бог, Які ўзрошчвае.

⁸Той, хто са́дзіць, і той, хто палівае, — складаюць адно, але кожны атрымае сваю плату ў адпаведнасці са сваёй працай.

⁹Бо мы суработнікі ў Бога; а вы — Божая ніва, Божая пабудова.

¹⁰Я па благадаці, дадзенай мне Богам, як мудры дойлід, заклаў падмурак, а іншы будуе на ім; аднак кожны няхай глядзіць, як будуе.

¹¹Бо ніхто не можа закласці іншага падмурку, акрамя закладзенага, якім ёсць Іісус Хрыстос.

¹²І хто я́к на гэтым падмурку будуе — з золата, серабра, каштоўных камянёў, дрэва, сена, саломы, —

¹³справа кожнага вы́явіцца; бо дзень пакажа, таму што ў агні адкрываецца, і агонь вы́прабуе справу кожнага, якая яна.

¹⁴У каго збудаванне, якое ён узвёў, вы́стаіць, той атрымае плату;

¹⁵у каго збудаванне згарыць, той панясе страту; сам жа будзе ўратаваны, але так, як бы з агню.

¹⁶Хіба не ведаеце, што вы — храм Божы, і Дух Божы жыве ў вас?

¹⁷Калі хто знішчыць храм Божы, таго знішчыць Бог; бо храм Божы святы, і гэты храм — вы.

¹⁸Няхай ніхто сябе не падманвае: калі хто з вас лі́чыць сябе мудрым у веку гэтым, той няхай неразумным стане, каб быць будрым.

¹⁹Бо мудрасць свету гэтага ёсць неразумнасць перад Богам, як напісана: “ловіць мудрых у хітрасці іх”.

²⁰І яшчэ: “Гасподзь ведае разважанні мудрых, што яны марныя”.

²¹Дык вось, няхай ніхто не хва́ліцца людзьмі, бо ўсё ваша:

²²ці Павел гэта, ці Апалос, ці Кіфа, ці свет, ці жыццё, ці смерць, ці цяперашняе, ці будучае, — усё ваша;

²³вы ж — Хрыстовы, а Хрыстос — Божы.

 

Раздзел 4

¹Дык вось, няхай людзі лі́чаць нас служыцелямі Хрыстовымі і домаўпра́ўнікамі тайнаў Божых;

²ад домаўпра́ўнікаў жа патрабу́ецца, каб кожны аказаўся верным.

³Для мяне вельмі мала значыць, як су́дзіце пра мяне вы або іншыя людзі; я і сам пра сябе не суджу?.

⁴Бо хоць я нічога за сабою не ведаю, але гэтым не апра́ўдваюся; суддзя ж мне Гасподзь.

⁵Таму не судзі́це зусім да часу, пакуль не прыйдзе Гасподзь, Які і асве́тліць скрытае ў цемры, і вы́явіць намеры сэрцаў, і тады кожнаму будзе пахвала ад Бога.

⁶Гэта, браты, я вобразна паказаў на сабе і Апалосе дзеля вас, каб вы навучыліся ад нас не мудрава́ць звыш таго, што напі́сана, і каб пыхліва не ўзносілі аднаго перад другім.

⁷Бо хто вылуча́е цябе́ І што́ маеш ты, чаго не атрымаў? А калі атрымаў, то чаго хвалішся, быццам не атры́мліваў?

⁸Вы ўжо насы́ціліся, вы ўжо разбагацелі, без нас вы сталі царава́ць; о, калі б вы сапраўды сталі царава́ць, каб і мы разам з вамі царава́лі!

⁹Бо думаю, што Бог паставіў нас, апосталаў, апошнімі, як бы асу́джанымі на смерць; таму што мы сталі відовішчам для свету, для Ангелаў і для людзей.

¹⁰Мы неразумныя дзеля Хрыста, а вы разумныя ў Хрысце; мы сла́быя, а вы моцныя; вы ў славе, а мы ў пага́рдзе.

¹¹Да цяперашняга часу мы і голад, і смагу церпім, мы і голыя, і пабітыя, і бяздомныя,

¹²і працуем, робячы ўсё сваімі рукамі. Нас абражаюць — мы благаслаўляем; нас гоняць — мы трываем;

¹³нас зневажа́юць — мы суцяша́ем; мы сталі сме́ццем для свету, адкі́дамі для ўсіх аж дагэтуль.

¹⁴Не для таго, каб пасароміць вас, пішу гэта, а як дзяцей маіх узлюбленых настаўляю.

¹⁵Бо хоць і тысячы настаўнікаў вы маеце ў Хрысце, але айцоў не многа; я нарадзіў вас у Хрысце Іісусе праз дабраве́сце.

¹⁶Таму прашу вас, будзьце перайма́льнікамі маімі, як я — Хрыста.

¹⁷Дзеля гэтага я паслаў да вас Цімафея, майго ўзлюбленага і вернага ў Госпадзе сына, які вам нагада́е пра шляхі мае́ ў Хрысце Іісусе, як я ўсюды, у кожнай царкве, вучу.

¹⁸Паколькі я не іду да вас, то некаторыя з вас заганары́ліся;

¹⁹але я неўзаба́ве прыйду да вас, калі Госпаду будзе ўгодна, і зведаю не словы ганарліўцаў, а сілу;

²⁰бо Царства Божае не ў слове, а ў сіле.

²¹Чаго вы хочаце́ з розгаю мне прыйсці да вас ці з любоўю і духам лагоднасці?

 

Раздзел 5

¹Наогул, ходзяць чуткі пра блуд сярод вас, ды такі блуд, пра які не гавораць нават сярод язычнікаў: што нехта за жонку мае ба́цькаву жонку.

²А вы заганары́ліся, хоць лепш было б вам плакаць, каб вы́кінуты быў з вашага асяроддзя той, хто ўчыніў такое.

³Я ж, адсутны целам, але прысутны сярод вас духам, ужо вы́рашыў, як бы знахо́дзячыся з вамі, адносна таго, хто гэта ўчыніў,

⁴каб на сходзе вашым у імя́ Госпада нашага Іісуса Хрыста, дзе і мой дух, сілаю Госпада нашага Іісуса Хрыста

⁵аддаць яго сатане на загубу плоці, каб дух яго быў спасёны ў дзень Госпада нашага Іісуса Хрыста.

⁶Нядобра вам пахваля́цца. Хіба́ вы не ведаеце вы, што мала́я заква́ска ўсё цеста ква́сіць?

⁷Дык ачы́сціцеся ад старой заква́скі, каб сталі вы новым цестам, таму што вы бясква́сныя, бо Пасха наша, Хрыстос, быў ахвярава́ны за нас.

⁸Таму давайце будзем святкава́ць не са старо́ю заква́скаю, не з заква́скаю зла і кава́рства, а з праснака́мі чысціні́ і ісціны.

⁹Я пісаў вам у пасла́нні не мець адносін з блуднікамі,

¹⁰але не ўвогуле з блуднікамі свету гэтага, або хціўцамі, або рабаўнікамі, або ідалапаклоннікамі, бо тады вам належала б выйсці са свету;

¹¹а пісаў я вам не мець адносін з тым, хто, называ́ючыся бра́там, застане́цца блудніком, або хціўцам, або ідалапаклоннікам, або ліхасловам, або п’яніцам, або рабаўніком; з такім нават не есці разам.

¹²Бо нашто мне і знешніх судзі́ць? Хіба́ не тых, што сярод вас, вы су́дзіце?

¹³Знешніх жа су́дзіць Бог. Дык вы́кіньце ліхога з вашага асяроддзя.

 

Раздзел 6

¹Як сме́е хто з вас, маючы цяжбу з іншым бра́там, судзі́цца ў няпра́ведных, а не ў святых?

²Хіба́ не ведаеце, што святыя будуць судзі́ць свет? Дык калі вы будзе судзі́ць свет, то няўжо вы не варты судзі́ць значна ме́ншае?

³Хіба́ не ведаеце, што мы будзем судзі́ць ангелаў, то ці не тым больш нешта жыццёвае?

⁴А вы, калі маеце суды жыццёвыя цяжбы, дык аддаяце́ іх на суд тым, якія нічога не значаць у царкве.

⁵На сорам вам кажу: няўжо няма сярод вас ніводнага мудрага, які мог бы рассудзі́ць братоў сваіх?

⁶А то брат з братам су́дзіцца, ды яшчэ ў няве́рных.

⁷Ужо тое ўвогуле га́ньба для вас, што вы су́дзіцеся адзін з адным. Ці не лепш было б вам пацярпець крыўду́ ці не лепш было б пане́сці страту?

⁸А вы самі крыўдзіце і адбіраеце, прычым у братоў.

⁹Хіба́ не ведаеце, што няправедныя Царства Божага не ўнасле́дуюць? Не ашуквайце саміх сябе: ні блуднікі́, ні ідалапаклоннікі, ні пралюбадзеі, ні рукаблу́днікі, ні мужаложнікі,

¹⁰ні зладзеі, ні хціўцы, ні п’яніцы, ні ліхасловы, ні рабаўнікі не ўнасле́дуюць Царства Божага.

¹¹І такімі былі некаторыя з вас; але амыліся, але асвяціліся, але апраўдаліся імем Госпада нашага Іісуса Хрыста і Духам Бога нашага.

¹²Усё мне дазволена, але не ўсё карысна; усё мне дазволена, але нішто не павінна валодаць мною.

¹³Ежа для чэрава, і чэрава для ежы; але Бог знішчыць і адно, і другое. Цела ж не для блуду, а для Госпада, і Гасподзь для цела.

¹⁴Бог уваскрасіў Госпада, уваскрасіць і нас сілаю Сваёю.

¹⁵Хіба́ вы не ведаеце, што целы вашы — гэта члены Хрыстовы? Дык што, забяру я члены ў Хрыста, каб зрабіць іх членамі блудніцы? Ні ў якім разе.

¹⁶Хіба́ не ведаеце, што той, хто злучаецца з блудніцай, становіцца адным це́лам з ёю́ бо ска́зана: “двое будуць адной плоццю”.

¹⁷А хто злучаецца з Госпадам, той — адзін дух з Госпадам.

¹⁸Пазбягайце блуду; усякі грэх, які робіць чалавек, ёсць па-за целам, а блуднік грашыць супраць уласнага цела.

¹⁹Хіба́ не ведаеце, што целы вашы — гэта храм Духа Святога, Які жыве ў вас, Якога маеце ад Бога, і вы не свае́

²⁰бо вы куплены дарагою цаною. Таму праслаўляйце Бога і ў це́лах вашых, і ў ду́шах вашых, якія належаць Богу.

 

Раздзел 7

¹Наконт таго, пра што вы пісалі мне: добра, каб чалавек не дакрана́ўся да жанчыны.

²Але, каб пазбегнуць блуду, няхай кожны ма́е сваю жонку, і няхай кожная ма́е свайго мужа.

³Муж няхай праяўля́е да жонкі нале́жную лю́басць; гэтаксама і жонка да мужа.

⁴Жонка не ма́е ўлады над сваім целам, але муж; гэтаксама і муж не ма́е ўлады над сваім целам, але жонка.

⁵Не ўхіляйцеся адзін ад аднаго, хіба́ што па згодзе, на час, каб аддацца посту і малітве, і зноў будзьце разам, каб не спакуша́ў вас сатана праз няўстры́манасць вашу.

⁶Але кажу гэта, саступа́ючы, а не зага́дваючы.

⁷Бо жадаю, каб усе людзі былі́, як і я; але кожны ма́е свой дар ад Бога, адзін — так, другі — інакш.

⁸Нежанатым і ўдовам кажу: добра, каб яны засталі́ся так, як і я;

⁹але калі не могуць устрыма́цца, няхай уступа́юць у шлюб, бо лепш уступі́ць у шлюб, чым распаля́цца.

¹⁰А тым, хто ў шлюбе, не я зага́дваю, а Гасподзь: жонцы не разво́дзіцца з мужам, —

¹¹калі ж развядзе́цца, няхай застае́цца незаму́жняю альбо няхай прымі́рыцца з мужам, — і мужу не пакіда́ць жонкі.

¹²Астатнім жа я кажу, а не Гасподзь: калі які брат ма́е жонку няверуючую і яна згодна жыць з ім, то няхай не пакіда́е яе;

¹³і жонка, якая ма́е мужа няверуючага, і ён згодны жыць з ёю, няхай не пакіда́е яго;

¹⁴бо няверуючы муж асвяча́ецца жонкаю веруючаю, і жонка няверуючая асвяча́ецца мужам веруючым; бо інакш дзеці вашы былі́ б нячыстыя, а цяпер яны святыя.

¹⁵Калі ж няверуючы хоча разве́сціся, няхай разводзіцца; брат ці сястра ў такіх вы́падках не прыняво́лены; да міру заклі́каў нас Гасподзь.

¹⁶Адкуль ты ведаеш, жонка, ці не спасеш мужа́ Альбо ты, муж, адкуль ведаеш, ці не спасеш жонку?

¹⁷Толькі кожны, як вызначыў яму Бог, кожны, як паклікаў яго Гасподзь, — няхай так і жыве; і такі наказ я даю па ўсіх цэрквах.

¹⁸Калі хто паклі́каны, будучы абрэ́заным, няхай не хавае гэтага; калі хто паклі́каны, будучы неабрэ́заным, няхай не абрэ́зваецца.

¹⁹Абрэ́занне — нішто, і неабрэ́занне — нішто, а ўсё ў выкананні запаведзяў Божых.

²⁰Кожны няхай застае́цца ў тым званні, у якім быў паклі́каны.

²¹Ты паклі́каны, будучы рабом? Не турбуйся. Але калі і можаш стаць вольным, то выберы лепшае.

²²Таму што раб, паклі́каны ў Госпадзе, з’яўляецца вольным у Госпада; таксама і пакліканы вольны з’яўляецца рабом Хрыстовым.

²³Вы куплены дарагою цаною; не станавіцеся раба́мі людзей.

²⁴Кожны, у якім званні быў паклі́каны, браты, у тым няхай і застае́цца перад Богам.

²⁵Наконт дзявоцтва я наказу Госпада не ма́ю, а даю пара́ду як той, хто па міласці Госпада варты даверу.

²⁶Дык вось, лічу, што з-за цяперашніх цяжкасцей добра заставацца так, што добра для чалавека жыць так.

²⁷Ты звязаны з жонкаю́ не шукай разводу. Ты застаўся без жонкі́ не шукай жонкі.

²⁸Аднак калі і ажэнішся, то не саграшы́ш; і калі дзяўчына выйдзе замуж, то не саграшы́ць. Але яны будуць цярпець нягоды цялесныя; а я шкадую вас.

²⁹Вось што кажу вам, браты: час ужо кароткі, так што і тыя, хто ма́е жонку, павінны жыць, як тыя, хто не ма́е;

³⁰і хто плача — як тыя, хто не плача; і хто радуецца — як тыя, хто не радуецца; і хто купляе — як тыя, хто не набыва́е;

³¹і хто карыстаецца светам гэтым — як тыя, хто не карыстаецца; бо міна́е аблічча свету гэтага.

³²А я хачу, каб вы не мелі клопату. Нежанаты клапоціцца пра Гасподняе: як дагадзі́ць Госпаду;

³³а жанаты клапо́ціцца пра свецкае: як дагадзі́ць жонцы. Ёсць розніца паміж замужняю жанчынаю і дзяўчынаю;

³⁴незамужняя клапо́ціцца пра Гасподняе: як дагадзі́ць Госпаду, каб быць святою і целам, і духам; а замужняя клапо́ціцца пра свецкае: як дагадзі́ць мужу.

³⁵Кажу гэта для вашай жа карысці: не для таго, каб накінуць на вас путы, а каб вы былі добрапрыстойнымі і заставаліся з Госпадам няўхільна.

³⁶Калі ж хто лі́чыць непрыстойным для сваёй дзяўчыны, што яна, пераспе́ўшы, застане́цца так, той няхай робіць як хоча — ён не саграшыць; няхай такія выходзяць замуж.

³⁷Але хто непарушна цвёрды ў сэрцы сваім і не зму́шаны неабходнасцю, а ма́е ўладу рабіць па волі сваёй і ў сэрцы сваім вырашыў захаваць яе дзяўчынаю, той добра робіць.

³⁸Таму той, хто выдае́ замуж сваю дзяўчыну, робіць добра, а хто не выдае́, робіць лепш.

³⁹Жонка звя́зана законам, пакуль жывы муж яе; калі ж муж яе памрэ, яна вольная выйсці замуж за каго хоча, толькі ў Госпадзе.

⁴⁰Але блажэннейшая яна, калі застане́цца так, паводле майго меркавання; а думаю, што і я ма́ю Духа Божага.

 

Раздзел 8

¹Пра ідалаахвя́рнае ж нам вядома, бо ўсе мы маем веды. Але веды надзіма́юць, а любоў настаўля́е.

²Хто думае, быццам ведае нешта, той яшчэ нічога не ведае так, як нале́жыць ведаць;

³але хто лю́біць Бога, таму да́дзены веды ад Яго.

⁴Дык вось, наконт спажыва́ння ідалаахвя́рнага мы ведаем, што ідал у свеце — нішто, і што няма іншага Бога, акрамя Адзінага.

⁵Калі ж і ёсць так зва́ныя багі́ ці то на небе, ці на зямлі — бо шмат такіх багоў і шмат валадароў, —

⁶але ў нас адзін Бог Айцец, ад Якога — ўсё, і мы — для Яго, і адзін Гасподзь Іісус Хрыстос, праз Якога — ўсё, і мы — праз Яго.

⁷Але не ва ўсіх такія веды: некаторыя і дагэтуль з сумле́ннем, якое прызнае́ ідалаў, ядуць нешта як ідалаахвярнае, і сумле́нне іх, будучы сла́бым, апаганьваецца.

⁸Ежа не набліжа́е нас да Бога, бо і калі ядзім, то нічога не набыва́ем, і калі не ядзім, то нічога не стра́чваем.

⁹Але сцеражы́цеся, каб гэтая свабода ваша не стала спатыкне́ннем для сла́бых.

¹⁰Бо калі нехта ўбачыць, што ты, маючы веды, сядзіш за сталом у ка́пішчы, то сумле́нне яго, як слабага, ці не схі́ліцца да таго, каб есці ідалаахвярнае?

¹¹І загіне з-за тваіх ведаў сла́бы брат, за якога памёр Хрыстос.

¹²А саграша́ючы так су́праць братоў і ра́нячы сла́бае сумленне іх, вы саграшаеце су́праць Хрыста.

¹³I таму, калі ежа спакуша́е брата майго, дык не буду есці мяса даве́ку, каб не спакусі́ць брата майго.

 

Раздзел 9

¹Хіба́ я не Апостал? Хіба́ я не свабодны? Хіба́ не бачыў я Іісуса Хрыста, Госпада нашага? Хіба́ не мая праца — вы ў Госпадзе?

²Калі для іншых я не Апостал, то для вас — Апостал; бо пячаць майго апостальства — вы ў Госпадзе.

³Вось маё апраўданне перад тымі, хто асуджа́е мяне.

⁴Ці ж не маем мы права есці і піць?

⁵Ці ж не маем мы права мець спадарожніцаю сястру жонку^*, як і астатнія Апосталы, і браты Гасподнія, і Кіфа.

⁶Ці ж толькі я і Варнава не маем права не працаваць?

⁷Хто і калі слу́жыць у войску на сваім утрыма́нні? Хто са́дзіць вінаграднік і не есць пладоў яго? Хто пасвіць статак і не п’е малака ад статку?

⁸Ці толькі паводле чалавечага разумення я кажу гэта? Ці не гаворыць гэтага і закон?

⁹Бо ў Маісеевым законе напісана: “не завязвай рот валу́, які малоціць”. Ці пра валоў клапоціцца Бог?

¹⁰Ці, можа, дзеля нас гэта гаворыцца? Дзеля нас жа гэта напі́сана; бо хто арэ, той павінен араць з надзеяй, і хто малоціць, павінен малаціць з надзеяй на сваю долю спадзяванага.

¹¹Калі мы пасеялі ў вас духоўнае, то ці вялікая рэч, калі пажнём у вас цялеснае?

¹²Калі іншыя маюць гэтае права ў вас, то чаму тады не мы? Але мы не карысталіся гэтым пра́вам, а ўсё церпім, каб не зрабіць ніякай перашкоды дабравесцю Хрыстоваму.

¹³Хіба вы не ведаеце, што тыя, хто працуе ў свяцілішчы, кормяцца ад свяцілішча? што тыя, хто слу́жыць пры ахвярніку, маюць долю ад ахвярніка?

¹⁴Гэтак і Гасподзь устанавіў, каб тыя, хто прапаведуе Евангелле, жылі ад дабравесця.

¹⁵Але я не карыстаўся нічым такім. І напісаў я гэта не дзеля таго, каб так было для мяне, бо мне лепш памерці, чым каб хто пазбавіў мяне таго, чым я хвалю́ся.

¹⁶Бо калі я дабраве́шчу, то мне няма чым хвалі́цца, таму што гэта абавязак, які ляжы́ць на мне, і гора мне, калі не дабраве́шчу.

¹⁷Бо калі я раблю гэта добраахвотна, то ма́ю ўзнагароду, а калі не добраахвотна, то выконваю толькі дару́чаную мне справу.

¹⁸За што ж мне ўзнагарода? За тое, што, прапаведуючы Евангелле, я дабраве́шчу пра Хрыста да́рам, не карыстаючыся тым правам, якое дае мне дабравесце.

¹⁹Таму, будучы свабодным ад усіх, я зрабіў сябе рабом усіх, каб больш іх прыдба́ць:

²⁰для Іудзеяў я быў як Іудзей, каб прыдба́ць Іудзеяў; для падзаконных быў як падзаконны, каб прыдба́ць падзаконных;

²¹для тых, хто без закону, я быў як без закону, — не будучы без закону перад Богам, а падзаконным Хрысту, — каб прыдба́ць тых, хто без закону;

²²для сла́бых быў як сла́бы, каб прыдба́ць сла́бых. Для ўсіх я стаў усім, каб спасці хаця б некаторых.

²³І гэта я раблю дзеля Евангелля, каб стаць удзельнікам яго.

²⁴Хіба вы не ведаеце, што на спаборніцтвах па бегу бягуць усе, а ўзнагароду атрымлівае адзін? Дык бяжыце так, каб атрымаць.

²⁵Кожны, хто спаборнічае, устрымліваецца ад усяго; аднак яны — каб атрымаць вянец тленны, а мы — нятленны.

²⁶І таму я бягу не проста так, б’юся не так, быццам б’ю паветра;

²⁷але прыгнятаю і знявольваю цела маё, каб, прапаведуючы іншым, самому не аказацца недастойным.

 

 

Раздзел 10

¹Не хачу, браты, каб вы засталіся ў няве́данні, што айцы нашы ўсе былі пад воблакам, і ўсе прайшлі праз мора;

²і ўсе хрысціліся ў Маісея ў воблаку і ў моры;

³і ўсе елі тую самую духоўную ежу;

⁴і ўсе пілі́ тое самае духоўнае пітво, бо пілі́ з духоўнай скалы, якая суправаджа́ла іх; а скалою быў Хрыстос.

⁵Але не многіх з іх упадабаў Бог, таму яны пале́глі ў пустыні.

⁶А гэта былі правобразы для нас, каб мы не былі ахвочымі да зла, як былі ахвочымі яны.

⁷І не будзьце ідалапаклоннікамі, як некаторыя з іх, пра якіх напісана: “народ сеў есці і піць, і падняўся, каб забаўляцца”.

⁸І не будзем блудадзейнічаць, як некаторыя з іх блудадзейнічалі, і ў адзін дзень загінула іх дваццаць тры тысячы.

⁹І не будзем спакушаць Хрыста, як некторыя з іх спакушалі, і загінулі ад змей.

¹⁰І не наракайце, як некаторыя з іх наракалі, і загінулі ад знішчальніка.

¹¹Усё гэта адбывалася з імі як правобразы; а напі́сана было́ для настаўлення нам, якіх застала сканчэнне вякоў.

¹²Дык вось, хто думае, што ён стаіць, няхай асцерагаецца, каб не ўпа́сці.

¹³Вас спасцігла спакуса не яка́я іншая, як чалавечая; і верны Бог, Які не дапу́сціць, каб у вас былі́ спаку́сы звыш сіл, а пры спакушэ́нні дасць і выйсце, каб вы маглі вы́трываць.

¹⁴Таму, узлюбленыя мае́, уцякайце ад ідалапаклонства.

¹⁵Я кажу вам як разумным; самі разважце пра тое, што кажу:

¹⁶чаша благаславення, якую мы благаслаўляем, — хіба гэта не далучэнне да Крыві Хрыстовай? хлеб, які мы пераламляем, — хіба гэта не далучэнне да Цела Хрыстовага?

¹⁷Паколькі хлеб адзін, то мы многія — адно цела; бо ўсе прычашчаемся ад аднаго хлеба.

¹⁸Глядзіце на Ізраіль па плоці: тыя, што ядуць ахвяры, — хіба не далучаюцца да ахвярніка?

¹⁹Дык што я кажу́ ці тое, што ідал нешта значыць, альбо ідалаахвярнае нешта значыць?

²⁰Не; а толькі тое, што язычнікі, прыносячы ахвяру, прыносяць яе дэманам, а не Богу; а я не хачу, каб вы былі́ ў лу́чнасці з дэманамі.

²¹Не можаце піць чашу Гасподнюю і чашу дэманскую; не можаце быць удзельнікамі трапе́зы Гасподняй і трапе́зы дэманскай.

²²Няўжо мы хочам абудзі́ць рэўнасць Госпада? Хіба мы мацнейшыя за Яго?

²³Усё мне дазволена, але не ўсё карысна; усё мне дазволена, але не ўсё настаўляе.

²⁴Няхай ніхто не шукае карысці для сябе, але кожны — для іншага.

²⁵Усё, што прадаецца на рынку, ежце, нічога не даследуючы, са спакойным сумленнем;

²⁶бо Гасподняя зямля і тое, што напаўняе яе.

²⁷Калі хто з няверных пакліча вас, і вы захочаце пайсці, дык усё, што прапануюць вам, ежце, нічога не даследуючы, са спакойным сумленнем;

²⁸Але калі хто скажа вам: “гэта ідалаахвярнае”, — дык не ежце дзеля таго, хто гэта паведаміў, і дзеля спакою сумлення; бо Гасподняя зямля і тое, што напаўняе яе.

²⁹Пра сумленне ж я кажу не сваё, а іншага; бо навошта, каб маю свабоду судзілі чужым сумленнем?

³⁰Калі я з падзя́каю прымаю ежу, дык навошта мяне дакараць за тое, за што я ўзношу падзяку?

³¹Дык вось, ці ясце́ вы, ці п’яце́, ці яшчэ што робіце, — усё рабіце на славу Божую.

³²Не будзьце прычынаю спакус ні для Іудзеяў, ні для Элінаў, ні для Царквы Божай,

³³як і я дагаджаю ўсім ва ўсім, шукаючы карысці не для сябе, а для многіх, каб яны спасліся.

 

Раздзел 11

¹Будзьце пераймальнікамі маімі, як я — Хрыста.

²Хвалю вас, браты, што вы ўсё маё па́мятаеце і трымаеце пада́нні так, як я перадаў вам.

³Хачу таксама, каб вы ведалі, што кожнаму мужчыну галава Хрыстос, а жанчыне галава — муж, а Хрысту галава — Бог.

⁴Кожны мужчына, які моліцца альбо прарочыць з пакрытаю галавою, сароміць сваю галаву;

⁵і кожная жанчына, якая моліцца альбо прарочыць з непакрытаю галавою, сароміць сваю галаву, бо гэта тое самае, як бы яна была паголена;

⁶бо калі жанчына не пакрываецца, то няхай і стрыжэцца; а калі жанчыне сорамна быць астрыжанай альбо паголенай, то няхай пакрываецца.

⁷Дык вось, мужчына не павінен пакрываць галаву, бо ён — вобраз і слава Божая; а жанчына — слава мужа.

⁸Бо не мужчына ад жанчыны, а жанчына ад мужчыны;

⁹і не мужчына створаны для жанчыны, а жанчына для мужчыны.

¹⁰Таму жанчына і павінна мець на галаве знак улады над ёю, для Ангелаў.

¹¹Зрэшты, ні мужчына без жанчыны, ні жанчына без мужчыны, у Госпадзе.

¹²Бо як жанчына ад мужчыны, так і мужчына праз жанчыну; а ўсё — ад Бога.

¹³Судзі́це самі, ці прыстойна жанчыне маліцца Богу з непакрытаю галавою?

¹⁴І хіба́ не сама прырода ву́чыць вас, што калі мужчына адпускае доўгія валасы, то гэта га́ньба для яго,

¹⁵а калі жанчына адпускае доўгія валасы, то гэта слава для яе, бо валасы да́дзены ёй замест пакрывала?

¹⁶А калі б хто захацеў спрачацца, то ні мы такога звычаю не маем, ні Цэрквы Божыя.

¹⁷Але, даючы́ гэтыя настаўле́нні, я не хвалю вас за тое, што вы збіраецеся не на лепшае, а на горшае.

¹⁸Бо, па-першае, чую, што, калі вы збіраецеся разам як Царква, то паміж вамі бываюць падзелы, і гэтаму часткова я веру.

¹⁹Бо павінна быць і разнамы́снасць паміж вамі, каб вы́явіліся сярод вас дасве́дчаныя.

²⁰Дык вось, калі вы і збіраецеся разам, то гэта не значыць, што вы спажыва́еце вячэру Гасподнюю;

²¹бо кожны хутчэй бярэ і есць сваю ўласную вячэру, і тады адзін застае́цца галодным, а другі ўпіваецца.

²²Хіба́ ў вас няма дамоў, каб есці і піць? Альбо хочаце знява́жыць Царкву Божую і прыні́зіць тых, хто нічога не ма́е? Што сказаць вам? пахвалі́ць вас за гэта? Не пахвалю́.

²³Бо я ад Госпада прыня́ў тое, што і вам перадаў: што Гасподзь Іісус у тую ноч, калі Ён вы́дадзены быў, узяў хлеб

²⁴і, узнёсшы падзяку, пераламіў і сказаў: прымі́це, ежце, гэта Цела Маё, Якое за вас пераламля́ецца; рабіце гэта на ўспамін пра Мяне.

²⁵Таксама і чашу пасля вячэры, і сказаў: гэтая чаша — новы запавет у Маёй Крыві; рабіце гэта кожны раз, калі будзеце піць, на ўспамін пра Мяне.

²⁶Бо кожны раз, калі вы ясце́ хлеб гэты і п’яце́ чашу гэтую, вы смерць Госпада абвяшчаеце — да таго часу, як Ён прыйдзе.

²⁷Дык вось, хто будзе есці хлеб гэты і піць чашу Гасподнюю недастойна, вінаваты будзе перад Целам і Крывёю Гасподнімі.

²⁸Няхай жа выпрабоўвае сябе чалавек, і тады няхай есць ад хлеба гэтага і п’е з чашы гэтай.

²⁹Бо хто есць і п’е недастойна, той есць і п’е асуджэ́нне сабе, не разважа́ючы пра Цела Гасподняе.

³⁰З-за гэтага многа сярод вас нядужых і хворых, і памірае нямала.

³¹Бо калі б мы судзілі самі сябе, дык не падвярга́ліся б суду.

³²Але калі падвярга́емся суду, то атрымліваем пакара́нне ад Госпада, каб не быць асу́джанымі са светам.

³³Таму, браты мае́, збіраючыся разам, каб есці, адзін аднаго чакайце.

³⁴Калі ж хто галодны, няхай есць дома, каб збірацца вам разам не на асуджэнне. Астатняе ж уладку́ю, калі прыйду.

 

Раздзел 12

¹А што да духоўных дароў, браты, я не хачу, каб вы засталі́ся ў няве́данні.

²Ведаеце, што, калі вы былі язычнікамі, то да ідалаў нямых хадзілі, быццам хто вёў вас.

³Таму даво́джу вам, што ніхто, у Духу Божым гаворачы, не прамаўляе ана́фемы на Іісуса, і ніхто не можа назваць Іісуса Госпадам, як толькі ў Духу Святым.

⁴Розныя ёсць дары́, а Дух — той самы;

⁵і розныя служэ́нні, а Гасподзь — той самы;

⁶і розныя дзе́янні, а Бог — той самы, Які здзяйсня́е ўсё ва ўсіх.

⁷Але кожнаму даецца праяўле́нне Духа на карысць:

⁸аднаму даецца Духам слова мудрасці, другому — слова ведаў, тым самым Духам;

⁹іншаму — вера, тым самым Духам; іншаму — дары ацаленняў, тым самым Духам;

¹⁰іншаму — цудатварэ́нні, іншаму — прароцтва, іншаму — распазнаванне духаў, іншаму — розныя мовы, іншаму — тлумачэнне моў.

¹¹Усё гэта здзяйсня́е адзін і той самы Дух, раздаючы́ кожнаму асобна, як Ён жадае.

¹²Бо як цела адно, але ма́е многа членаў, і ўсе члены аднаго цела, хоць іх і многа, з’яўляюцца адным целам, — так і Хрыстос.

¹³Бо ўсе мы адным Духам ахры́шчаны ў адно цела: ці то Іудзеі, ці Эліны, ці рабы, ці свабодныя, і ўсе адным Духам напо́ены.

¹⁴Цела ж не з аднаго члена, а з многіх.

¹⁵Калі нага скажа: “я не належу да цела, бо я не рука”, то няўжо яна з-за гэтага не належыць да цела?

¹⁶І калі вуха скажа: “я не належу да цела, бо я не вока”, то няўжо яно з-за гэтага не належыць да цела?

¹⁷Калі ўсё цела — вока, то дзе слых? Калі ўсё — слых, то дзе нюх?

¹⁸Але Бог змясціў члены, кожны з іх, у целе, як Ён пажадаў.

¹⁹А калі б усе былі адным членам, то дзе цела?

²⁰Дык вось, членаў многа, а цела адно.

²¹Не можа вока сказаць руцэ: “ты мне не патрэбна”; альбо таксама галава нагам: “вы мне не патрэбны”.

²²Наадварот, члены цела, якія здаюцца слабейшымі, значна больш патрэбныя,

²³і тым, якія здаюцца нам менш пава́жнымі ў целе, мы ўдзяляем больш увагі;

²⁴і непрыстойным нашым больш добрапрыстойны выгляд надаём, а добрапрыстойныя нашы не маюць у гэтым патрэбы. Але Бог так склаў цела, што менш дасканаламу надаў больш увагі,

²⁵каб не было раздзялення ў целе, а члены аднолькава клапаціліся адзін пра аднаго.

²⁶Таму, калі пакутуе адзін член, то з ім пакутуюць усе члены; і калі славіцца адзін член, то з ім радуюцца ўсе члены.

²⁷І вы — цела Хрыстова, а паасобку — члены.

²⁸І адных Бог паставіў у Царкве, па-першае, Апосталамі, па-другое, прарокамі, па-трэцяе, настаўнікамі; затым, іншым даў сілы цудатварэння, затым, дары ацаленняў, дапамогі, кіравання, розныя мовы.

²⁹Хіба ўсе Апосталы? хіба ўсе прарокі? хіба ўсе цудатворцы?

³⁰хіба ўсе маюць дары ацаленняў? хіба ўсе гавораць мовамі́ хіба ўсе могуць тлумачыць іх?

³¹Імкні́цеся да дароў бо́льшых, і я пакажу вам шлях яшчэ даскана́лейшы.

 

Раздзел 13

¹Калі я размяўляю мовамі чалавечымі і а́нгельскімі, а любові не ма́ю, то я — медзь, якая звініць, альбо кімвал, які гудзе.

²Калі я маю дар прароцтва, і валодаю усімі тайнамі і ўсімі ведамі, і ма́ю ўсю веру, так што магу і горы перастаўляць, а любові не ма́ю, то я — нішто.

³І калі я раздам усю маёмасць сваю і аддам цела сваё на спале́нне, а любові не ма́ю, то няма мне ніякай карысці.

⁴Любоў доўгацярплівая, міласэрная, любоў не зайздросціць, любоў не ўзвышае сябе, не ганарыцца,

⁵не бясчынствуе, не шукае свайго, не раздражняецца, не па́мятае зла,

⁶не радуецца няпраўдзе, а радуецца ісціне;

⁷ўсё пакрывае, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, ўсё пераносіць.

⁸Любоў ніколі не перастае́, хоць і прароцтвы знікнуць, і мовы змоўкнуць, і веды зні́кнуць.

⁹Бо мы часткова ведаем і часткова прарочым;

¹⁰а калі настане дасканалае, тады тое, што частковае, знікне.

¹¹Калі я быў дзіцём, то размаўляў па-дзіцячаму, думаў па-дзіцячаму, разважаў па-дзіцячаму; а калі стаў мужчынам, то пазбыўся дзіцячага.

¹²Цяпер мы бачым у адлюстраванні, невыразна, а тады — твар у твар; цяпер я ведаю часткова, а тады спазна́ю так, як і я спазна́ны.

¹³Цяпер жа застаюцца вера, надзея, любоў — гэтыя тры; але найбольшая з іх — любоў.

 

Раздзел 14

¹Дасягайце любові; імкніцеся да дароў духоўных, асабліва ж да таго, каб прарочыць.

²Бо хто гаворыць мовамі, той гаворыць не людзям, а Богу; бо ніхто не разумее: ён у ду́ху гаворыць тайны;

³а хто прарочыць, той лю́дзям гаворыць для ўмацава́ння, і падтрымкі, і суцяшэ́ння.

⁴Хто гаворыць мовамі, той настаўляе сябе; а хто прарочыць, той настаўляе царкву.

⁵Я хачу, каб усе вы гаварылі мовамі; аднак лепш, каб вы прарочылі; бо той, хто прарочыць, большы за таго, хто гаворыць мовамі, хіба што ён і тлумачыць будзе, каб царква атрымала настаўле́нне.

⁶Цяпер жа, калі я прыйду да вас, браты, і буду гаварыць мовамі, то якую карысць прынясу вам, калі не прамоўлю вам або адкраве́ння, або ведаў, або прароцтва, або павучэ́ння?

⁷Нават бяздушныя рэчы, якія маюць гуча́нне, — ці жалейка, ці гуслі — калі не пададу́ць выразных гукаў, то як даведацца, што́ іграюць на жалейцы ці на гуслях?

⁸І калі труба падасць няя́сны гук, то хто стане рыхтавацца да бітвы?

⁹Таксама і вы, калі языком будзеце прамаўляць незразумелыя словы, то як даведацца, што́ вы кажаце? Вы будзеце гаварыць на вецер.

¹⁰Колькі ёсць розных гаворак на свеце, і ніводнай з іх няма без значэння;

¹¹але калі я не разумею гаворкі, то для таго, хто гаворыць, я — чужаземец, і той, хто гаворыць, — чужаземец для мяне.

¹²Так і вы, імкну́чыся да духоўнага, намагайцеся ўзбагаціцца ім дзеля ўмацавання царквы.

¹³А таму той, хто гаворыць мовамі, няхай моліцца, каб мог тлумачыць.

¹⁴Бо калі я малюся мовамі, то дух мой моліцца, але розум мой застаецца без плоду.

¹⁵Што ж рабіць? Буду маліцца духам, буду маліцца і розумам; буду спяваць духам, буду спяваць і розумам.

¹⁶Бо калі ты будзеш благаслаўляць духам, то я́к той, хто займае месца недасведчанага, скажа “амінь” на тваю падзяку́ Ён жа не разумее, што́ ты гаворыш.

¹⁷Ты добра ўзносіш падзяку, але іншы не атрымлівае настаўлення.

¹⁸Дзякую Богу майму: я больш за ўсіх вас гавару мовамі;

¹⁹але ў царкве хачу лепш пяць слоў сказаць розумам маім, каб і іншых наставіць, чым дзесяткі тысяч слоў мовамі.

²⁰Браты! не будзьце дзе́цьмі розумам: на злое будзьце дзе́цьмі, а розумам будзьце сталымі.

²¹У законе напісана: “іншымі мовамі і іншымі вуснамі буду гаварыць народу гэтаму, але і тады не паслухаюць Мяне, кажа Гасподзь”.

²²Дык вось, мовы — гэта знаме́нне не для веруючых, а для няверуючых; а прароцтва не для няверуючых, а для веруючых.

²³Калі ўся Царква збярэцца разам і ўсе будуць гаварыць мовамі, а ўвойдуць недасве́дчаныя альбо няверуючыя, то ці не скажуць, што вы звар’яцелі́

²⁴Калі ж усе прарочаць, а ўвойдзе нехта няверуючы альбо недасве́дчаны, то яго ўсе выкрыва́юць, усе су́дзяць,

²⁵і гэтак тайны сэрца яго выяўля́юцца, і ён, упаўшы ніц, паклоніцца Богу і ўсклікне: “сапраўды, з вамі Бог”.

²⁶Дык што ж, браты́ Калі вы збіра́ецеся разам, і ў кожнага з вас ёсць псалом, ёсць павучэнне, ёсць мова, ёсць адкравенне, ёсць тлумачэнне, — усё няхай будзе дзеля ўмацавання.

²⁷Калі хто гаворыць мовамі, то няхай гавораць двое ці, самае большае, трое, і то па чарзе, а адзін няхай тлумачыць.

²⁸Калі ж не будзе тлумачальніка, то маўчы ў царкве, а гавары сабе і Богу.

²⁹І прарокі няхай гавораць двое ці трое, а іншыя няхай разважа́юць;

³⁰калі ж другому, які сядзіць, будзе адкравенне, то першы няхай замаўчыць.

³¹Бо ўсе можаце адзін за адным прарочыць, каб усе навучаліся і ўсе атрымлівалі суцяшэнне.

³²І духі прарочыя падпарадкоўваюцца прарокам,

³³таму што Бог — не бязладдзя Бог, а міру. Так адбываецца ва ўсіх цэрквах у святых.

³⁴Жанчыны вашы ў цэрквах няхай маўчаць, бо не дазволена ім прамаўляць, а належыць падпарадкоўвацца, як і закон кажа.

³⁵Калі ж яны хочуць чаму навучы́цца, то няхай пытаюцца дома ў сваіх мужоў; бо непрыстойна жанчыне прамаўляць у царкве.

³⁶Хіба ад вас выйшла слова Божае? Ці да вас адных яно дайшло?

³⁷Калі хто лі́чыць сябе прарокам альбо духоўным, няхай зразумее: тое, што́ я пішу вам, — гэта запаведзі Гасподнія;

³⁸а хто не прызнае́, няхай не прызнае́.

³⁹Дык вось, браты мае́, дбайце пра тое, каб прарочыць, але не забараняйце і гаварыць мовамі;

⁴⁰толькі ўсё павінна адбывацца добрапрыстойна і ў належным парадку.

 

Раздзел 15

¹Напамінаю вам, браты, тое Евангелле, якое я дабраве́сціў вам, якое і прынялі́ вы, у якім і ўмацаваліся,

²праз якое і спаса́ецеся, калі трыма́ецеся таго, што я дабраве́сціў вам, калі толькі не марна ўверавалі.

³Бо я найперш перадаў вам тое, што і сам прыня́ў: што Хрыстос памёр за грахі нашы, паводле Пісанняў,

⁴і што Ён пахаваны быў, і што ўваскрэс на трэці дзень, паводле Пісанняў,

⁵і што Ён явіўся Кіфе, потым — дванаццаці;

⁶затым явіўся больш як пяцістам братам адначасова, многія з якіх жывыя дагэтуль, а некаторыя спачы́лі;

⁷затым явіўся Іакаву, потым — усім Апосталам;

⁸а пасля ўсіх явіўся і мне, як нейкаму неданоску.

⁹Бо я найменшы з Апосталаў, і не варты называцца Апосталам, бо я гнаў Царкву Божую.

¹⁰Але па благадаці Божай я ёсць тое, што ёсць; і благадаць Яго ўва мне не была ма́рнаю, яж болей за ўсіх іх папрацаваў; не я, аднак, а благадаць Божая, якая са мною.

¹¹Дык вось, ці я, ці яны, — та́к мы прапаведуем, і та́к вы ўверавалі.

¹²Калі ж пра Хрыста прапаведуецца, што Ён уваскрэс з мёртвых, то як жа некаторыя з вас кажуць, што няма ўваскрасення мёртвых?

¹³Бо калі няма ўваскрасення мёртвых, то і Хрыстос не ўваскрэс;

¹⁴а калі Хрыстос не ўваскрэс, то ма́рная і пропаведзь наша, ма́рная і вера ваша.

¹⁵Прытым мы аказваемся лжывымі сведкамі пра Бога, бо сведчылі пра Бога, што Ён уваскрасіў Хрыста, Якога Ён не ўваскрашаў, калі б было праўдай, што мёртвыя не ўваскрасаюць;

¹⁶бо калі мёртвыя не ўваскрасаюць, то і Хрыстос не ўваскрэс;

¹⁷а калі Хрыстос не ўваскрэс, то ма́рная вера ваша: вы яшчэ ў грахах вашых;

¹⁸тады і памерлыя ў Хрысце загінулі.

¹⁹Калі мы ў гэтым толькі жыцці спадзяёмся на Хрыста, то мы самыя няшчасныя з усіх людзей.

²⁰Але Хрыстос уваскрэс з мёртвых, пе́ршынец з паме́рлых.

²¹Бо паколькі праз чалавека смерць, то праз чалавека і ўваскрасенне мёртвых.

²²Як у Адаме ўсе паміраюць, так у Хрысце ўсе ажыву́ць,

²³але кожны сваёю чаргою: пе́ршынец Хрыстос, затым Хрыстовы,у прышэсце Яго.

²⁴А потым канец: калі Ён перадасць Царства Богу і Айцу, калі скасуе ўсякае начальства і ўсякую ўладу і сілу;

²⁵бо Яму належыць царстваваць, пакуль не пакладзе ўсіх ворагаў пад ногі Свае.

²⁶І апошні вораг будзе знішчаны — смерць,

²⁷таму што Ён усё пакары́ў пад ногі Яго; калі ж скажа, што ўсё пако́рана Яму, то ясна, што акрамя Таго, Хто пакары́ў Яму ўсё.

²⁸Калі ж Яму будзе пако́рана ўсё, тады і Сам Сын пако́рыцца Таму, Хто пакары́ў Яму ўсё, каб быў Бог усё ва ўсім.

²⁹Бо, інакш, што будуць рабіць тыя, хто прымае хрышчэнне дзеля мёртвых? Калі мёртвыя зусім не ўваскрасаюць, то навошта прымаюць хрышчэнне дзеля мёртвых?

³⁰Чаму і мы ўвесь час падвярга́ем сябе небяспе́цы?

³¹Я кожны дзень паміраю: прысяга́ю ў гэтым, браты, пахвало́ю вашаю, якую ма́ю ў Хрысце Іісусе, Госпадзе нашым.

³²Калі я з чалавечыхпамкненняў змагаўся са звярамі ў Эфесе, то якая мне карысць, калі мёртвыя не ўваскрасаюць? Давайце будзем есці і піць, бо заўтра памром!

³³Не ашуквайце сябе: кепскае асяроддзе псуе́ добрыя звы́чаі.

³⁴Ацверазіцеся як нале́жыць і не грашыце; бо некаторыя з вас не знаюць Бога,— на сорам вам кажу.

³⁵Але нехта скажа: як уваскрэснуць мёртвыя́ і ў якім целе прыйдуць?

³⁶Неразумны! тое, што ты сееш, не ажыве, калі не памрэ;

³⁷і калі ты сееш, то сееш не цела будучае, а голае зерне, будзь гэта пшанічнае ці якое іншае;

³⁸Бог жа дае яму цела, як Ён хоча, і кожнаму насенню — сваё цела.

³⁹Не кожная плоць — такая самая плоць; але адна плоць у людзей, другая плоць у скаціны, іншая — у рыб, іншая — у птушак.

⁴⁰Ёсць целы нябесныя і целы зямныя; але інакшая слава нябесных, інакшая — зямных;

⁴¹адна слава сонца, а другая слава месяца, а іншая слава зорак; і зорка ад зоркіадрозніваецца славаю.

⁴²Так і пры ўваскрасенні мёртвых: сеецца ў тленні — паўстае́ ў нятленні;

⁴³сеецца ў бясчэсці — паўстае́ ў славе; сеецца ў слабасці — паўстае́ ў сіле;

⁴⁴сеецца цела душэўнае — паўстае́ цела духоўнае. Ёсць цела душэўнае і ёсць целадухоўнае.

⁴⁵Так і напісана: “першы чалавек Адам стаў душою жывою”, а апошні Адам — духам жыватворчым.

⁴⁶Але не духоўнае спачатку, а душэўнае, потым духоўнае.

⁴⁷Першы чалавек — з зямлі, зямны; другі чалавек — Гасподзь з неба.

⁴⁸Які зямны, такія і зямныя; і які нябесны, такія і нябесныя;

⁴⁹і я́к мы насілі вобраз зямнога, будзем насіць вобраз і нябеснага.

⁵⁰Але тое скажу, браты, што плоць і кроў не могуць унаследаваць Царства Божага, і тленне не наследуе нятлення.

⁵¹Кажу вам тайну: не ўсе мы памром, але ўсе пераменімся

⁵²раптам, у імгненне вока, пры гуку апошняй трубы: бо затру́біць, і мёртвыя ўваскрэснуць нятленнымі, а мы пераменімся;

⁵³бо тленнаму гэтаму належыць апрану́цца ў нятленне, і смяротнаму гэтаму — апрану́цца ў бессмяротнасць.

⁵⁴Калі ж тленнае гэтае апра́нецца ў нятленне і смяротнае гэтае апра́нецца ў бессмяротнасць, тады здзейсніцца слова напісанае: “паглыну́та смерць перамогаю”.

⁵⁵“Смерць! дзе тваё джала? пекла! дзе твая перамога?”

⁵⁶Джала смерці — грэх; а сіла граху — закон.

⁵⁷Але дзякуем Богу, Які даў нам перамогу праз Госпада нашага Іісуса Хрыста!

⁵⁸Дык вось, браты мае́ ўзлю́бленыя, будзьце цвёрдымі, непахіснымі, цалкам адданымі справе Гасподняй заўсёды, ведаючы, што праца ваша не ма́рная перад Госпадам.

 

Раздзел 16

¹А што датычыць збору ахвяраванняў для святых, рабіце так, як устанавіў я ў Цэрквах Галатыйскіх:

²у першы дзень тыдня кожны з вас няхай адкладае і зберагае столькі, колькі дазволіць яго дастатак, каб не збіраць ахвяраванняў тады, калі я прыйду.

³Калі ж прыбуду, то тых, каго вы палі́чыце годнымі, я з пісьмамі адпраўлю, каб занесці ваш дар у Іерусалім.

⁴А калі варта будзе і мне пайсці, то яны пойдуць са мною.

⁵Я прыйду да вас, калі прайду Македонію; бо я іду праз Македонію.

⁶У вас жа, магчыма, затрымаюся, а то і перазімую, каб вы правялі мяне туды, куды я пайду.

⁷Бо я не хачу з вамі цяпер бачыцца мімаходзь, а спадзяюся застацца ў вас на нейкі час, калі Гасподзь дазволіць.

⁸У Эфесе ж я застану́ся да Пяцідзесятніцы;

⁹бо перада мною адчынены вялікія дзверы для дзейнасці, ды праціўнікаў многа.

¹⁰Калі ж прыйдзе Цімафей, глядзіце, каб у бяспецы быў ён у вас, таму што ён робіць cправу Гасподнюю, як і я;

¹¹дык няхай ніхто не пагарджае ім, а правядзіце яго з мірам, каб ён прыйшоў да мяне, бо я чакаю яго з братамі.

¹²А што датычыць брата Апалоса, то я вельмі прасіў яго, каб ён з братамі пайшоў да вас; але ён ніяк не жадаў ісці цяпер, а прыйдзе, калі будзе мець нагоду.

¹³Трывайце, стойце ў веры, будзьце мужнымі, мацуйцеся;

¹⁴усё ў вас няхай будзе з любоўю.

¹⁵Прашу вас, браты, — вы ведаеце сямейства Сцяфана, што яно стала пе́ршынцам Ахаіі і яны прысвяцілі сябе служэнню святым, —

¹⁶каб і вы падпарадкоўваліся такім, і кожнаму, хто дапамагае і працуе.

¹⁷Я рады прыбыццю́ Сцяфана, Фартуната і Ахаіка: таму што яны замянілі для мяне вашу адсутнасць,

¹⁸бо яны супакоілі мой і ваш дух. Дык шануйце такіх.

¹⁹Вітаюць вас Цэрквы Асійскія; вітаюць вас у Госпадзе шчыра Акіла і Прыскіла з іх дамашняю Царквою.

²⁰Вітаюць вас усе браты. Вітайце адзін аднаго святым пацалункам.

²¹Вітанне рукою маёю, Паўлаваю.

²²Хто не лю́біць Госпада Іісуса Хрыста, ана́фема, мара́н-афа́.

²³Благадаць Госпада Іісуса Хрыста з усімі вамі,

²⁴і любоў мая́ з усімі вамі ў Хрысце Іісусе. Амінь.